Etappe 12: van Maastricht naar Visé - 29 km - 11 mei 2024

De kikkers gaan nog niet slapen als het licht uitgaat. We vielen dus in slaap met een kwaaklied in de tuin van Piet. In de vroege ochtend floten de vogels hun vroege zaterdagslied in het hollands. Om zeven uur zaten we aan de ontbijttafel en werden verwend met dubbele expresso, vers zuurdesembrood en interessante ochtendgesprekken met Piet.

Vijf minuten na het geplande vertrekuur, staken we van wal. We vervolgden onze route en beklommen de Sint-Pietersberg. Vanop de top koeken we uit op de Oehoe-vallei vernoemd naar éen van de grootste uilensoorten ter wereld die hier broedt.
Aan de andere zijde van de berg konden we vanuit een hoog uitkijkpunt de mergelgrotten en de verlaten cementfabriek uit 1927 vanop afstand bewonderen.

We daalden af via een trap en maakten een reis door de tijd van ongeveer 70 miljoen jaar. Hoe dieper we afdaalden in de groeve, hoe verder we terug gingen in de tijd. In de putten hoorden we de bedrijvigheid van massa’s kikkers. Bart zag in de verte ook een vos lopen.

We waren aan het genieten tot we plots beseften dat we nog een 6 tal kilometers moesten stappen en we nog een uur tijd hadden om onze gids te treffen in het fort van Eben Emael. Dus we zetten onze turbo aan en stapten door. Onderweg kwamen we enkele grenspalen tegen. Deze grens werd vastgelegd door vanuit Maastricht kanonballen af te schieten.

We wandelden door een mooi stukje natuur en in de verte zagen we Kanne en het Albertkanaal al liggen. De Jeker stroomt hier onder het kanaal.

Toen bleek dat het fort nog verder lag dan ingeschat, zetten we het op een haastje.

We waren te laat op onze afspraak maar konden gelukkig nog bij de volgende groep van 11 u aansluiten om het oninneembare fort van Europa met een gids te bezoeken in de komende 2 uur. Het was een staaltje van hoogmoed, maar wel heel interessant.

Nu moest de beslissing van de dag gebeuren;  vervolgen we onze weg naar Eijsden of deden we het langere stuk tot Visé? Toen bleek dat de enige eetgelegenheid op de weg naar Visé gelegen was, werd de keuze vlug gemaakt want honger is niet zo bevorderlijk voor het humeur. We zagen de Toren van Eben-Ezer op een heuvel dichter en dichter komen.

Onderaan de heuvel vulden we onze maagjes en ons humeur werd weer van topkwaliteit, zeker na ons gesprekje met Jan Peumans.

We klommen gezwind de heuvel op waar het silexmuseum in de toren gehuisvest was.

Wegens gebrek aan tijd, konden we dit jammer genoeg niet bezoeken. We wandelen en genoten van het prachtige wijdse landschap.

Afsnijden, afkappen, verkorten van paadjes zijn uit mijn woordenschat voorgoed gewist. Via Wonck kwamen we na 29 km aan in Visé rond 18:30 u. We staken opnieuw het Albertkanaal en de Maas over.

Het was een prachtige dag ondanks onze vermoeide voetjes.